EDVJ-2025-22-06-TES
De kracht en verantwoordelijkheid van testosteron: Wat ik leerde toen ik een man werd
Ineens begreep ik de bron van het gevaar achter mijn eigen trauma's.
Als overlever van kinder/mensenhandel en seksuele uitbuiting hoofdzakelijk door mannen, had ik een flinke bloedhekel gekregen aan mannen (Niet zo heel gek denk ik?). Mannen zouden de bron zijn van het kwaad en iedere man zou instaat zijn tot walgelijkheden. Nu, door mijn transitie, begin ik pas te begrijpen hoe het in elkaar zit. En waarom zoveel mannen geld betaalde, zodat ik misbruikt werd. En waarom er zoveel vrouwen zijn die weleens seksueel misbruikt zijn of een andere vrouw kennen die seksueel misbruikt is.
Seksualiteit op testosteron: geen optie, maar soms noodzaak
Sinds ik in mijn medische transitie zit en testosteron gebruik, heb ik iets fundamenteel veranderd voelen worden. Ik was altijd gewend aan een meer vrouwelijke seksualiteit: golvend, vaak contextafhankelijk. Maar met testosteron wordt seksualiteit ineens iets totaal anders: urgent, fysiek, en bijna noodzakelijk. Zoals honger. Het voelt soms als biologisch onvermijdelijk, wat ontzettend schakelen kan zijn als zoiets in je lijf gebeurt. En dat maakt het des te belangrijker dat mannen leren het te reguleren.
Als regulatie dan ontbreekt, ontstaat gevaar
Als je geen gezonde regulatie hebt, als je, zoals veel jongens, opgroeit zonder veilige hechting, zonder respectvolle modellen van seksualiteit, en zonder uitleg over wat er gebeurt in je lijf… dan snap ik ineens hoe seks voor sommige mannen kan omslaan in iets heel destructiefs. In zelfhaat, of in roofdierachtig gedrag richting bijvoorbeeld vrouwen. Gedrag wat om kan slaan of kan ontwikkelen richting misbruik en controlebehoefte. Een projectie van het eigen onvermogen.
Het is onder geen enkele omstandigheid een excuus. Maar het is wel een verklaring.
Transitie tegen het trauma in
Mijn genderidentiteit heeft zich ontvouwd in lagen, onder trauma, onder dissociatie en onder conditionering. De beslissing om te starten met testosteron was eng. Het voelde als een stap tegen mijn traumabrein in. Een keuze voor mezelf in wie ik ben, in plaats van wie mensen wilde dat ik was. Vandaag voel ik me helder, krachtig, en zeker, in mijn mannelijkheid. Ik weet wie ik ben, en wie ik al die tijd -onder alles- eigenlijk al was.
Vrouwen en mannen leven in verschillende referentiekaders
Juist omdat ik beide hormonale systemen heb ervaren, begrijp ik hoe groot het verschil is. En hoe weinig dat verschil erkend wordt in onze samenleving. Wanneer vrouwen lacherig of denigrerend doen over de seksuele behoeften van mannen -simpelweg omdat ze het zelf anders ervaren- begrijp ik waar de frustratie ontstaat. Niet omdat vrouwen iets verkeerd doen, maar omdat ieder mens leeft binnen zijn of haar eigen referentiekader. En als je als jongen nooit leert dat je drift normaal is, maar wél hoe je er tijdelijk vanaf kan komen, dan kan in sommige gevallen schaamte rondom je seksualiteit een broedplaats worden voor onacceptabel gedrag, zoals bijvoorbeeld (vrouwen)haat. En macht een dekmantel voor pijn.
Waarom het toiletdebat rondom misbruik door transgenders niet draait om een penis
De potentie van hormonen is waarom de hele toilet-discussie rond trans vrouwen zo’n farce is. De dreiging zit niet in een piemel. De dreiging zit in testosteron, en in de mate waarin iemand dat kan reguleren. En als er íets is wat transvrouwen niet (willen) hebben, is het testosteron. Het maatschappelijk debat over transvrouwen in vrouwen-omgevingen wordt puur door de eventuele aanwezigheid van een penis gevoerd door de lens van een mannelijk hormoonstelsel. Iets wat alles behalve passend is voor transvrouwen die vaak het vrouwelijke hormoon: oestrogeen gebruiken.
De kracht van testosteron vraagt om verantwoordelijkheid
Testosteron geeft een seksuele drift. Maar ook een gevoel van kracht, potentie en invloed. Als je dat niet goed kunt hanteren en reguleren als man. Kan het denk ik bij sommige mannen omslaan in controlezucht, in objectificatie en na ervaringen van vernedering, in geweld. Maar dat hoeft niet. We zouden als samenleving veel leed/misbruik en geweld richting vrouwen kunnen voorkomen als we jongens al jong leren: je lichaam is niet gevaarlijk, maar het voelt wél krachtig. En dat vraagt om een gezonde verantwoordelijkheid.
Zoals Jung al zei:
“We need to understand more of our human nature, because the only real danger is man himself.”
Ik denk dat we daaraan toe zijn. Maar dan moeten we eerst durven kijken naar wat het betekent om man te zijn, in je lijf, in je seksualiteit, en in het ervaren gevoel van invloed. De veiligheid van vrouwen mag nooit afhankelijk zijn van de zelfregulatie van mannen alleen. Daarom is het zo belangrijk dat we jongens vanaf jongs af aan leren over respect, grenzen, en de kracht van hun eigen lichaam, niet om hen te demoniseren, maar om hen te begeleiden.
APA-verwijzing:
Van Stratum, L. C. (2025). De kracht en dreiging van testosteron: Wat ik leerde toen ik een man werd. Geraadpleegd op (datum), van https://eendeelvanjezelf.nl/transgender/wat-ik-leerde-als-man/