Een deel van Jezelf

Als iemand met een Dissociatieve Identiteitsstoornis heb ik 7 jaar de GGZ bewandeld voordat de juiste diagnose gesteld werd. Waarna ik na 2 jaar behandeling bij een vroegkinderlijk trauma centrum een prognose van 8 jaar heb gekregen. Ik ben weggegaan bij het centrum en heb zelf binnen 2 jaar grotendeels mijn DIS kunnen behandelen. 

Door alle jaren heen heb ik veel ervaring en kennis opgedaan rondom de pijnpunten in verscheidene behandelrelaties, waarom ik bleef hangen in mijn trauma's in plaats van dat ik deze kon aanpakken.  Al deze inzichten heb ik op een rijtje gezet met respect en liefde voor alle behandelaren die nog te maken krijgen met deze doelgroep. 

• Beloftes die niet waargemaakt kunnen worden 
  Een belofte over duur van behandeling of onduidelijkheid over professionele grenzen die voor u heel vanzelfsprekend zijn, kunnen voor een cliënt hertraumatiserend worden als de congruentie in het proces ontbreekt. Dit kan bij mensen met een onveilige hechting geassocieerd worden met bijvoorbeeld een onveilig ouderfiguur.
   
• Vermijding door de behandelaar van het trauma 
  voor de hand liggend maar kan erg schadelijk zijn!
   
• Onvoldoende zelfzorg door de therapeut 
  Bij de behandeling van deze doelgroep is het extra belangrijk dat u als professional goed voor uzelf zorgt en uw eigen grenzen kent. Een sensitieve client met een traumatisch verleden is vaak 'getraind' in het voelen of er wel of niet ruimte kan zijn, en zodra grenzen onduidelijk zijn kan deze onbewust uw eigen grenzen oprekken. Zeker cliënten met een verleden van vroegkinderlijk trauma kunnen een grenzenloos gevoel oproepen. Omdat zij handelen vanuit een heel oud onvervuld verlangen van zorg, liefde en aandacht.
   
• De cliënt angst aanjagen voor het proces
  Hoe meer u benadrukt dat het een proces van lange jaaaaaaren is en het heel ernstig trauma is wat niet zomaar effe behandeld kan worden. Hoe angstiger de client kan worden om diens trauma’s in de ogen te durven kijken. En hoe meer dit afhankelijkheid in de hand kan werken. Erkenning is ontzettend belangrijk, maar mag niet dienen als reden om verwerking te vermijden en onnodig uit te stellen. 
   
• Scheiding tussen traumaverwerking en hechting 
  Als de cliënt als kind beschadigd is door zijn eigen ouders/verzorgers dan kan traumaverwerking niet los gezien worden van het hechtingsproces. Het belangrijkste is dat de cliënt aan zichzelf leert te hechten, afhankelijkheid kan funest zijn voor het verwerkingsproces. Echter, afstandelijkheid kan net zo veel het proces benadelen. 
   
• Elke feedback van de cliënt wegzetten als projectie 
  U kunt een briljant therapeut of behandelaar zijn, maar u bent niet onschendbaar. Juist cliënten met een complex trauma verleden kunnen enorm sensitief zijn en daarom soms ineens meer zien en opmerken dan de therapeut zich altijd bewust van is. Het is erg belangrijk te identificeren en na te gaan bij uzelf of de client sec projecteert, of dat er een kern van waarheid zit in de feedback. Zonder dat u zich laat overnemen door twijfels over uw eigen competenties. Want ook dat voelt de hypersensitieve complex trauma client die u continu aan het scannen is en in de gaten houdt of er geen dubbele agenda’s zijn. Zo kom ik gelijk bij mijn volgende punt.
   
• Gebrek aan transparantie
  Deze zou ik van de daken willen schreeuwen tegen elke behandelaar die denkt dat gebrek aan transparantie over diens eigen processen op gelijke voet gaan met professionaliteit. Als er 1 doelgroep is namelijk die hoogontwikkeld is in het herkennen van incongruentie in contact. Dan zijn het wel de mensen die vroegkinderlijk/complex trauma hebben meegemaakt. Is het niet in de taal dan wel omdat we kunnen voelen dat er 'iets niet klopt'.  En mensen met complex trauma zullen deze incongruentie ontzettend snel op zichzelf betrekken, wat bijdraagt aan een minder stevig zelfbeeld. Bij een zelfbewustere client kan het leiden tot wantrouwen tegen de behandelaar en gebrek aan vertrouwen in de behandeling. 
   
• Ervan uitgaan dat de client altijd een eigen mening kan vormen en daarnaar kan handelen
  Wanneer iemand nooit geleerd heeft dat hij/zij/hen een eigen mening mág hebben kan een ogenschijnlijke simpele keuze als ontzettend beangstigend worden ervaring. En onmogelijk voelen, hierdoor kan ruis ontstaan in de behandelrelatie. Omdat de cliënt niet uitgesproken kan krijgen wat hij/zij/hen nodig heeft of wil, ook als die dat wel weet. 
   
• Onvoldoende maatwerk of afstemming met de cliënt
  Elke cliënt is anders en wat voor de 1 fantastisch heeft geholpen kan voor de ander juist leiden tot een toename van klachten. Het allerbelangrijkste is dat de cliënt achter de visie en behandeling staat en deze niet enkel 'ondergaat' maar er een onderdeel van is. 
   
• Boven de cliënt gaan staan 
  In het bijzonder cliënten met een verleden van bijvoorbeeld georganiseerd misbruik en mensenhandel, zijn erop gedrild dat de persoon boven hen in de hiërarchie het voor het zeggen heeft. Hoe meer u terechtkomt in een afstandelijke boven positie, hoe meer projectie en weerstand u kunt verwachten van de cliënt met dit verleden. 
   
• Grenzen onvoldoende bewaken 
  De kans is groot dat de client die voor u zit nooit grenzen geleerd heeft in de breedste zin van het woord. Wanneer u ruimte laat voor ambiguïteit op het gebied van professionaliteit en grenzen, zal de client niet weten hoe dit te navigeren en u er mogelijk toe leiden dat u in een positie komt waarin u de neiging voelt boven de client te gaan staan om de balans te herstellen. Een scheurtje in het vertrouwen van de al wantrouwige client die niet begrijpt wat er gebeurt. 
   
• Collega’s beschermen no matter the case. 
  Veel overlevers hebben een verleden van hertraumatisering in de ggz doordat er veel te weinig kennis is van deze problematiek. En daarnaast omdat er helaas ook zorgverleners bestaan die misbruik maken van kwetsbare cliënten. Het is begrijpelijk dat het willen beschermen van collega’s een reflex kan zijn, omdat deze dezelfde uitdagingen kennen als u. Echter, wanneer een collega een client heeft beschadigd en u erkent deze ervaring niet. Dan schaart u zich voor de client bij de groep mensen die hem/haar/hen beschadigd hebben en dan wordt u gezien als onveilig. Er is in deze niet altijd sprake van splitgedrag, u hoeft de collega niet af te wijzen, want vaak is de hertraumatisering het gevolg van onkunde en geen kwaad. Maar erkenning van de ervaring zodat u niet direct weggezet wordt als ‘onveilig’ kan heel belangrijk zijn voor het vertrouwen van de client in de behandelrelatie.