Een deel van Jezelf

Als je wetenschappelijk onderzoek doet, heb je je in brede zin te houden aan het credo dat je moet voortborduren op wat al bekend is, je hebt wel enige creatieve ruimte maar die bestaat maar uit een klein onderdeel. Je bent in principe geacht de draad op te pakken waar anderen gestopt zijn. Of dat nou gaat over de inhoud, of dat het gaat over welke methodologische basis je wil gebruiken. De methodologische basis moet ergens een wortel hebben in iets wat al wetenschappelijk bewezen is. 

Dat betekent dat elke theorie die voorbij reikt aan het huidig wetenschappelijk kader, automatisch gebonden blijft aan datzelfde wetenschappelijke kader waar het voorbij wil reiken. En daarmee dus niet te onderzoeken is. Althans, niet op een traditionele wetenschappelijke manier.  


Even een luchtig voorbeeld met een knipoog: 😊

Stel we willen wetenschappelijk onderzoek doen naar ‘of er een relatie is tussen dagelijks AI gebruik en desintegratie van het bewustzijn bij mensen met een Dissociatieve Identiteitsstoornis’ 

Nou, buckle up. 

1e variabele: ‘dagelijks AI gebruik’. 
Voor de variabele: dagelijks AI gebruik. Is nu (mei 2025) nog geen gevalideerde zelfrapportage vragenlijst van bekend. Dus eerst moeten we een onderzoek opzetten waarmee we gaan proberen om een vragenlijst te maken die het concept ‘dagelijks AI gebruik’ kan meten. Nou dat is 1 onderzoek, zijn we hopelijk 1 jaar verder. Maar deze moet eigenlijk eerst nog gevalideerd worden met verschillende populaties voordat we hem kunnen gebruiken voor onze onderzoeksvraag. Dus nouja, we zijn nog een paar jaar verder. 

2e variable ‘desintegratie van het bewustzijn’ 
Opnieuw geldt. We hebben nog geen gevalideerd instrument wat deze variabele kan meten. Steker nog, er is extreme discussie over wat ‘het bewustzijn’ laat staan ‘desintegratie hiervan’ zal wezen. Omdat dit niet goed empirisch gemeten kan worden. We kunnen neuroimaging erbij pakken, maar bewustzijn is te breed en gelaagd om te kunnen kaderen tot 1 meetinstrument. Dussss… eigenlijk hebben we nu een probleem. Want niet gebaseerd op empirie is methodologisch niet sterk genoeg… Het beste wat we kunnen doen is onze blik verschuiven richting de filosofische wetenschap en kijken welke eerdere beschrijvingen er gedaan zijn van deze concepten (David Chalmer, of Galen Strawson bijv.) en of we mogelijk invloeden vanuit de ontologie kunnen betrekken. Hmmmmm…. De basis van ons wetenschappelijke onderzoek is zacht geworden zojuist.  En hoe gaan we deze nonlineare multidimensionale variable die invloed heeft op letterlijk elk psychologisch proces precies meten in een statistisch model? Daar was ik ook nog wel benieuwd naar. 

De populatie: Mensen met een Dissociatieve Identiteitsstoornis 
Serieus??! Voor dit onderzoek kies je als populatie ‘Mensen met een DIS’ ?! Dat zijn ontzettend gevoelige poppetjes. Die hebben heel intens trauma. Die mag je echt niet zomaar benaderen… Want die hebben geen ervaring met iets wat zo ontregelend is als zelf beslissen of ze meedoen aan een onderzoek en daar elk moment mee mogen stoppen. Dus daar gaat 120 jaar van ethische commissie overheen 😊. (flauw, flauw ik weet het). 

Mogen we wel wetenschappelijk onderzoek doen?
Dit is terugkomend op het begin van mijn artikel, misschien nog wel het grootste probleem. We mogen überhaupt geen onderzoek doen, als we niet werken aan een universiteit. En eerst bijna 10 jaar gestudeerd hebben en een PhD gehaald hebben, om onderzoek te ‘mogen doen’.  

Naja, eindresultaat is dat we 20 jaar verder zijn. En ondertussen iedereens ‘bewustzijn’ mogelijk gedesintegreerd is onder de snelle ontwikkeling van AI. Maargoed dat kunnen we dus niet weten, want als we dit soort dingen direct op grote schaal aan mensen vragen en willen onderzoeken op andere manieren dan gebonden aan empirie, gaan mensen naakt de straat op denk ik. Dat moet wel, we hebben niet voor niks zo’n extreem complex systeem bedacht voor wetenschappelijk onderzoek doen. 
😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊