Open als therapeut? Ja, als het gedragen is.
Echtheid en openheid: geen zwakte, maar indien gereguleerd een klinische kracht.
Professionele echtheid als basis
Als psycholoog en toekomstig therapeut ben ik ervan overtuigd dat veiligheid niet ontstaat door afstand, maar juist door echtheid. Daarom kies ik ervoor om bepaalde persoonlijke inzichten publiek te delen, niet om de professionele relatie met cliënten te vertroebelen, maar om het fundament ervan te versterken. Alles wat ik schrijf, doe ik met zorgvuldigheid, reflectie en verantwoordelijkheid. Openheid betekent voor mij: delen wat relevant en helpend is om (h)erkenning in te vinden, nooit het overschrijden van grenzen of het zoeken naar bevestiging.
Doorvoeld, niet onbegrensd
Wat ik deel, is geen therapie in het openbaar. Mijn teksten zijn doorleefd, gedragen en professioneel ingebed. Ze komen voort uit mijn positie als toekomstig behandelaar, en zijn ingebed in een klinisch perspectief, niet steunend op mijn kwetsbaarheid als cliënt.
De doorleefde therapeut is geen acteur
Mijn website en artikelen weerspiegelen wie ik ben geworden als mens. Tegelijkertijd ben ik in mijn professionele rol geen ander mens dan degene die deze teksten schrijft. Mijn reflecties zijn doordrenkt van klinische redenatie en waar passend, academisch onderbouwd. Ik pretendeer niet perfect te zijn, ik geloof zelfs dat het pretenderen daarvan afbreuk zou doen aan mijn professionele integriteit. Echtheid stelt mij in staat om werkelijk aanwezig te zijn in contact. Wie een façade nodig heeft, verliest het zicht op vertrouwen, grenzen en (tegen)overdracht. En juist daarin ligt de essentie van zuiver werken: zichtbaarheid, afstemming, en de bereidheid om het ongemakkelijke niet te vermijden.
Waar het schuurt, ontstaat contact
Wat ik schrijf, mag schuren. Juist daarom wil ik ruimte creëren om eventuele impact bespreekbaar te maken in contact. Niet om het gesprek op mij te richten, maar om helderheid te scheppen in het relationele veld. Zodat dat wat leeft, dáár ook terug mag komen en zich niet hoeft te nestelen in stiltes of aannames. Dat is voor mij de kern van professionele veiligheid.
Kwetsbaarheid is vakmanschap
Ik streef naar authentieke aanwezigheid, ook in hoe ik mij als professional profileer. Transparantie betekent voor mij niet grenzeloosheid, maar het zorgvuldig zichtbaar maken van wat relevant is. Professionaliteit wordt vaak verward met neutraliteit of ondoorgrondelijkheid. Voor mij daarentegen krijgt het pas werkelijk betekenis wanneer iemand de moed heeft om kwetsbaarheid te dragen, niet om ruimte in te nemen, maar om ruimte te bieden. Door mezelf open te stellen, nodig ik graag mijn (toekomstig) cliënten uit hetzelfde te doen, met al hun complexiteit, ambiguïteit en schaduwkanten. Mag alles er zijn.
De weg naar autonomie begint vanbinnen
Mijn eigen pad leidde mij ertoe om de diepste lagen van mijn psyche te leren bevragen, reguleren en omarmen, zonder daarin steeds afhankelijk te zijn van externe sturing. Deze weg heeft mij gevormd tot iemand die zelfregie niet alleen waardeert, maar ook wil aanwakkeren in anderen. Mijn openheid is dus niet gericht op nabijheid als doel, maar op het creëren van ruimte waarin cliënten zélf hun proces kunnen leren dragen en leren vertrouwen op hun innerlijke kompas. Autonomie groeit niet van veiligheid alléén, maar van de moed om je eigen beweging te gaan herkennen, erkennen en volgen.
De blinde vlek van ontkenning
Mijn persoonlijke ervaringen en referentiekader zijn onlosmakelijk verbonden met hoe ik mij als therapeut ontwikkel. Als ik zou proberen die weg te duwen, ontstaat eerder onbewuste ruis of onbedoelde tegenoverdracht. Het contact met cliënten hoort niet over mij te gaan. Tegelijkertijd ben ik als mens altijd onderdeel van de relatie. Alles wat ik oproep, mag bespreekbaar zijn, juist zodat het niet (impliciet) om mij hoeft te draaien.
Er is ruimte voor alles wat je niet durft te zeggen
Ik wil voelbaar maken dat er geen taboes bestaan. En dat ik als professional meer dan stevig genoeg ben om dat te dragen. 😊
En die stevigheid heb ik niet verkregen door mijzelf buiten schot te houden, maar juist door het werk aan te gaan met wat ik in mij draag. Dat maakt dat ik ook in het contact met de ander kan blijven staan, zonder het contact te reguleren uit angst voor wat het zou kunnen raken.
Ik geloof niet in het ideaal van de ‘afgeronde’ therapeut. Ik geloof in iemand die zichzelf zodanig kent, dat het eigen proces geen (onuitgesproken) ruimte inneemt in het contact, maar op de achtergrond een veilige bedding biedt waarbinnen het proces van de ander kan ontstaan.
Wat je van mij mag verwachten als (aanstaand) therapeut:
– Doorvoelde echtheid, niet grenzeloze openheid
– Transparantie in dienst van veiligheid
– Ruimte voor wat je niet durft te zeggen
– Reflectie en klinische inbedding als basis
– Een therapeut die zijn eigen proces kent, en jou centraal stelt
Met warme groet,
Lauren C. van Stratum