EDVJ-2025-08-06-SJM
Sgool is juis moelek
Ik gebruik vaak het voorbeeld van de stelling van Pythagoras.
Op het VMBO werd ik voor het eerst geconfronteerd hiermee en ik snapte er HELEMAAL GEEN KUT VAN.
Weetje waarom?
Omdat het als volgt werd uitgelegd.
Docent: De stelling van Pythagoras is A^2 + B^2 = C^2
Lau: ehm.. en waarom?
Docent: Gewoon je hoeft alleen maar dat te onthouden, je hoeft het niet te snappen dat is te ingewikkeld voor VMBO.
Lau: Maar ik snap het niet, dat is niet logisch.
Boze docent: Zo moeilijk is het NIET >:( het is A kwadraat + B kwadraat = C kwadraat. Dat is het enige wat je moet weten.
Lau: *haalt een 2 voor wiskunde op VMBO*
Want het reproduceren van informatie, is 0 hoe mijn hoofd werkt. Zowel niet vanuit begaafdheid, als vanuit mijn DIS niet. Mijn hoofd synthetiseert informatie automatisch multi en transdimensionaal.
En dit is dan een voorbeeld van het VMBO.
Maar op een universitaire master is dit principe hetzelfde. Je leert de theorieën of de inzichten van de theorieën en die dien je te kunnen reproduceren op het tentamen om je antwoord te beargumenteren. Maar als die theorieën voor jouw hoofd fundamenteel onlogisch zijn omdat ze geen rekening houden met natuurkundige principes, biologische processen, wiskundig gebrekkig in elkaar zitten, of juist filosofische ruimte te veel platslaan onder cijfers.
Dan gebeurd op de universitaire master, precies hetzelfde mechanisme als in de eerste klas van het VMBO.
Een toevoeging aan de ervaring op de universiteit is dat er voor mijn gevoel voortdurend een onderliggende machtsstrijd meespeelde over wie het slimst is. Zodra ik aangaf dat ik iets niet begrijp word ik regelmatig behandeld alsof ik niet intelligent genoeg ben voor de universiteit. Zo ook tijdens mijn eerste masterthesis die uiteindelijk is afgewezen omdat de interne supervisor uitstapte ondanks een bemoedigende externe supervisor. Ik werd tijdens deze keuze door de universiteit behandeld alsof ik niet slim genoeg was om zelf een onderzoek op te zetten. Maar hetgeen wat ik niet begreep, was niet het onderzoek doen, maar waren de keuzes die gemaakt werden. Ik ging er zeker niet vanuit dat ik alles beter wist. Nee integendeel, ik werd ontzettend onzeker van al die machtsdynamiek en mensen die mij behandelen alsof ik te dom was.
Ik heb ontzettend veel aan mijzelf getwijfeld of ik inderdaad niet gewoon niet slim genoeg was voor de universiteit.
5 jaar universiteit en verstrikt raken in machtsdynamieken met allerlei verschillende mensen, eiste wel z'n tol in mijn karakter. Ik betrapte mijzelf vaak op de meest neerbuigende gedachtes, noemde andere mensen dom en werd meegezogen in deze onderliggende dynamiek waar ik het liefst uit bleef. Ik werd iemand die ontzettend z'n eigen onzekerheid ging overschreeuwen. Gelukkig had ik 1 rots in de branding op de universiteit, die mij opdrachten gaf die beter aansloten bij mijn hoofd waardoor ik ineens twee 9ens haalde. Ik ben heel dankbaar dat ik haar tegen ben gekomen, zodat ik ook enkele betere ervaringen kon opdoen.
Daarnaast een chronisch gebrek aan erkenning
Toen ik voor een vak over psychotrauma op mijn universitaire master, een essay diende te schrijven over of stabilisatie een must is bij traumaverwerking. Stelde ik een integratieve theorie voor waarin stabilisatie onderdeel is van exposure therapie. Mijn cijfer werd een 4,2. Mijn essay zou te kort schieten omdat het niet in lijn was met het huidige beeld van traumatherapie in de wetenschap.
Als iemand die in z'n eentje al die tijd zijn eigen DIS succesvol behandelde terwijl het "huidige beeld van de wetenschap" dat niet kon, voelde ik mij belachelijk gemaakt.
En 5 jaar lang aan de lopende band dit soort ervaringen hebben mij heel ongelukkig gemaakt op de universiteit. Ik veranderde in een heel intens gedesintegreerd vijandig persoon richting de mensen waar ik het meest van houd. En vandaag de dag probeer ik met meer afstand naar m'n studie te kijken.
Dus sgool is juis moelek as jij ben uitsonderluk begaaft. Niet alleen op gebied van informatieverwerking en niet aansluitende onderwijsstrategieën, maar ook door ongewenste machtsdynamieken, onbegrip en afwezigheid van erkenning voor je harde werk. Dan verander je in een gefragmenteerde huls van jezelf. In plaats van Een Deel van Jezelf.
APA-verwijzing:
Van Stratum, L. C. (2025). Sgool is juis moelek. Geraadpleegd op (datum), van https://eendeelvanjezelf.nl/uitzonderlijk-begaafd-pg-/sgool-is-juis-moelek/
Gedichtjes
School
Vorige essay, te abstract.
Voldeed niet aan het maatschappelijk contract.
Probeer wat concreter te schrijven.
Die zin, reikt diep en zal volgen en blijven.
Opnieuw gedesillusioneerd
Opnieuw in mijzelf gekeerd.
…
Piepjes en een klinische ruimte zeggen genoeg.
Een gefragmenteerd beeld van hoe ik mijzelf overvroeg.
Doch, weken verstrijken, therapie doet geloven.
Misschien hoeft het vlammetje in mij niet te doven?
Begrepen en gezien worden, dat is waar je op hoopt.
Adem in, de nieuwe kans die mijn mouwen opstroopt
100% ingezet.
Maatschappelijke verwachtingen, zoveel mogelijk ingebed.
Van autonomie ga je niet winnen!
Welk opgelegd hokje ze ook mogen verzinnen.
''Waar hoop je op? Ben je wel rationeel?
Je verwachtingen zijn surreëel.
Je schrijven is te vaag, te abstract…, laat staan te snappen
Je moet gewoon even over jezelf heen stappen.''
…
Ik laat mij niet beroven, ik strijd te lang om te stoppen met geloven.
revolutionair, niet klein.
Toevoegen vanuit wie we zijn.
Excentriek maar in ieder geval uniek.
Neem jij eens een breed perspectief en kijk wat je zegt?
Door jouw kaders een dagelijks gevecht.
Vermomd als winkel vol snoep.
Elimineer jij vakkundig je meest intelligente doelgroep
-pte, 2020 (25-06-2020)
2e jaar bachelor
Ik houd me wel groot
maar ook mijn grote droom is in nood.
Ene onvoldoende na de ander
Bewijs dat ik niet verander, elke toets voelt als een uitbrander.
Niks gegeten vandaag.
Dus misschien wat traag.
Hopelijk kikt medicatie dan sneller in en word ik langzaam vaag.
Ik wil mijn telefoon kapot gooien
Want in mijn leven zit ik maar wat aan te klooien.
Ik ga nooit die kut uni halen.
Elke onvoldoende voelt als persoonlijk falen.
Volledig uitgedoofd...
De studie heeft mij van een stuk van mijn passie beroofd.
Door de universiteit.
Ander soort trauma...mijzelf steeds verder kwijt.
Ik weet dat het niet komt door de capaciteit van mijn brein.
Maar de werkelijkheid van buiten de norm denken maakt het niet fijn.
Integendeel. Elke bevestiging doet meer pijn.
En maakt me klein..
Het liefst gooi ik mijn IQ voor de eerste de beste trein.
- Pte, 2022 (07-04)
Gevangenis
In zit in een gevangenis.
Waarvan de muren gekaderd maar de leegte oneindig is.
Levenslang,
het maakt mij doodsbang.
De angst om nooit echt prettig te kunnen functioneren in een samenleving, aanpassen tot ik meewerk dat is mijn beleving.
Continu moeten conformeren.
Wat mij weerhoudt te floreren.
Geneigd zijn mijn mond te houden omdat 9 van de 10 keer niet begrepen wordt.
Dat ik onbedoeld continu word gekort.
Afgevlakt zijn, onbeschrijfelijk is die pijn
Zo moe van het mezelf uitleggen,
Na de teleurstelling ''nee laat maar'' zeggen.
Zo moe van alle oordelen omdat iedereen mij probeert te normaliseren of in DSM-kaders, psychiatriseren . Omdat de worsteling in essentie niet wordt begrepen moet ik iets bekennen, het is niet tastbaar genoeg voor mensen om te erkennen:
Ik zet het voor je op een rij;
Als ik persoonlijk floreer, loop ik vast in de maatschappij.
Ik hoor je denken; 'Dat klinkt als een last,'
Maar hoor dit; als ik in de maatschappij floreer, loop ik persoonlijk vast.
Wat als hoe jij denkt en bent, niet wordt erkent.
Als school, wetenschap, werk of wat dan ook al zorgt voor rook in je zicht, en deuren tot verandering lijken dicht. Als het allemaal voelt als een vierkante kast maar jij als cirkeltje gewoon niet past.
Beoordeeld worden op mijn eigen perspectief is wat ik nu en voor de toekomst mis.
- Dat is wat ik bedoel met een gevangenis.
– Pte, 2020 (24-05)